BLÉH

Ik had me er heel lang op verheugd.
Wel een jaar of twee, ofzo.
Op die eerste speelafspraakjes van Fieke.

Ik dacht:
Hoe bijzonder.
Hoe aandoenlijk bijzonder.
Dat dit meisje dat haar hele leven lang achtervolgd wordt door het syndroom,
zoiets basaal gelukkigs als een speelafspraakje mag beleven.
Wie had dat kunnen denken?
Ik niet.
De kinderarts niet.
De genetisch arts niet.

En – hoezee – vanmiddag was het weer zo ver.
Eén van Fiekes eerste speelafspraakjes.
En de zon scheen zomerachtig.
En de lucht was lenteachtig.
En ik had een lege agenda.
Alles in mij kreeg iets dartels.

Ze kwamen uit school.
De zon scheen inderdaad.
En de lucht was onbetwistbaar lenteachtig.
Maar meer zonnigs valt er niet te melden.
Al het dartel verstomde na de lunch.
Want Fieke wilde de hele middag de baas zijn over het meisje X.
X mocht niet op de trampoline.
Nééhéé,
en néé, je mag niet met die kleurplaat,
néé,
en ik wil nú een spelletje doen,
nú, nú, nú,
en x is stoohoom,
ik ga nóóit meer met x spelen.

Het werd een tantrum van jewelste.
Alle speelkinderen (ik had er drie, ook bij Jan en Sietse speelden vriendjes) keken met grote ogen naar het kabaal dat uit zo’n allerschattigst meisje van 4 kwam.
Gebeurt dat thuis bij jullie ook wel eens,
vroeg ik aan het drietal, hopend op een ja, op een strohalm waaraan ik me al falend vast kon klampen.

Nee,
schudden ze alle drie.
Nee, zó erg niet,
nee.

O,
zei ik,
met een krijsende Fieke in mijn armen,
en uiteindelijk greep ik naar ijs,
en toen ontdooiden ze.
Ik kreeg zelfs een kus van Fieke,
haar lippen plakkerig van het regenboogijsje.
Een regenboogkus,
riep ik uit,
en we lachen,
en de zon lachte mee.

Uiteindelijk werd het heus enig en bedaard.
Maar heel dartel was het niet, al met al.
Dat heb je met genieten.
Als je het inplant,
glipt het je acuut tussen de vingers door.
En als je er niet op rekent,
valt het je toe.

Dus vanaf nu ga ik me nergens meer op verheugen.
Integendeel.
Ik ga me zo nadrukkelijk mogelijk niet verheugen.
Dat is de wijze les van vandaag.
Dus binnenkort is Jan jarig.
En het boek van Christine en mij komt bijna uit.
En volgende week komt @annemieke25 op bezoek.
Bleh.
Ik heb er echt geen zin in.
Bléh, bléh, bléh.