FIEKE

Soms lees je iets wat je raakt.
Laatst las ik een gedachte van Waterink.
Hij schrijft aan een moeder van een kind met een beperking:
‘U wilt uw kind graag sparen voor verdriet om zijn gebrek,
en u hoopt dat het zonnetje in hem blijft schijnen.
Heel goed, moeder.
Maar hij zal er toch een keer doorheen moeten,
dat het leven hem pijn zal doen,
en klasgenootjes soms ook.
Minderwaardigheidsgevoelens ontstaan in de regel niet, doordat iemand een gebrek heeft, maar doordat iemand met zijn gevoelens rond dat gebrek niet tot rust is gekomen.
Deze moeder moet haar kind niet onttrekken aan zichzelf,
maar zij moet hem er juist middenin zetten.
Zij moeten de zaak met volkomen overgave met hun kind bespreken.
Hij moet zichzelf leren aanvaarden zoals hij is.’
(Einde citaat.)

Fieke glipte mijn gedachten binnen,
geluidloos, onbewust, en toch scherp en onvermijdelijk.
Lange tijd zei ik:
Ik ga haar verwennen.
ik ga haar gewoon alderverschrikkelijkst verwennen,
en zo het syndroom zoveel mogelijk uit haar leven wegpoetsen,
kom maar, hoor Fiek,
we doen net alsof het ziekenhuis niet bestaat,
en jouw syndroom ook niet,
ssst.

Ach mensen.
Nu zit ze nog in de zoete fase van kinderlijke onwetendheid,
zij is zo dartel als een lammetje.
Ach mensen.
Ik kijk naar haar,
hoe ze zit op de bank,
en ik denk:
Hoe zeg ik haar ooit dat ze een syndroom heeft?
Plan je dat?
Zeg je dan: Fieke, wij moeten praten.
Of laat je steeds signalen wegglippen,
of wacht ik op haar vraag?

Ooit komt er een vraag:
Mam?
Waarom moet ik zo vaak naar het ziekenhuis?

En wat zeg je dan?
Vol overgave vertellen, zegt Waterink.
Wegpoetsen, zegt mijn naïeve maar o zo liefhebbende moederhart.

Ik wil je leeftijd vastpinnen,
blijf maar altijd drie, Fiek.
Blijf maar altijd drie.
Het leven nu een halt toeroepen,
genieten van wat is,
wegduwen wat nog komt.

En ja ja ja:
Men lijdt het meest aan het lijden dat men vreest enz enz.
Ja ja ja.
Al die waarheden die geen recht doen aan de pijn van vandaag.

En tegelijkertijd ben ik me er volledig van bewust.
Van dat naïeve hart van mij.
Ik zou mezelf aandoenlijk vinden,
als het niet ook zo verdrietig was.