KAMPIOENEN

Soms zie je de kwartjes vallen.
Bij je kinderen bijvoorbeeld.
Jan zat wat glazig aan tafel,
knagend aan zijn aardappel,
en opeens lichtten zijn ogen op.

O, mam!,
zei hij.
Wij hebben eigenlijk een heel bijzonder gezin!
Een soort gezinskampioen zijn wij!

Hij stond half op van zijn stoel om zijn speech te versterken
(Martin Luther King was er niets bij, werkelijk),
en hij zei:
Geurt jr is kampioen volleybal
(hij zit er net twee weken op),
Papa is de beste teamleider van Nederland
(maar natuurlijk),
Ik ben de beste in cello,
(uiteraard),
Linde is de beste tekenaar ooit,
(oké, beetje waar, min dat ‘ooit’),
Sietse is de beste minste eter
(wij lachen),
Mama is de beste schrijver van het land
(absoluut waar, ik bedoel, duh),
en Fieke… Fieke heeft het dikste syndroom wat er is!

Alle ogen op Fieke,
de lach bleef steken,
één moment maar,
alleen de nauwkeurige luisteraar zou het horen.

Ik hoorde het.
Wij hoorden het allemaal.

Het moment vervloog,
en toen waren we allemaal trots,
op ons kampioenengezin,
Jan trotste nog het hardst,
want hij had het bedacht.

Fieke stak haar buik vooruit van trots,
staand in de kinderstoel.
Ooit weet ze echt dat ze een syndroom heeft,
zei ik tegen niemand in het bijzonder,
maar dan wel het dikste syndroom wat er is.
Ik knalde bijna uit elkaar van iets wat neigt naar geluk.

En na het eten dacht ik:
zo wil ik leven.
Zo wil ik zijn.
Ernst en luchtigheid vergroeien in elkaar,
ze zijn met elkaar verweven zoals de takjes in een nest.
En dat is goed.
Dat is meer dan goed:
het raakt de essentie van mijn bestaan.
Omdat het leven maar tijdelijk is,
is vrijwel alles met luchtigheid te vangen.
Daarom.
Vanwege de tijdelijkheid der dingen.
Maar uitleggen gaat niet,
want essenties kun je niet uitleggen.
Essenties moet je beleven.

We aten chocoladevla.
Snel opgehaald bij de Coop.
Niet zozeer vanwege ons kampioeneninzicht,
maar meer omdat mama vergeten was toetje te kopen.
Maar dat vergaf iedereen haar onmiddellijk.
Schrijven kan ze als de beste, die moeder,
Maar toetjes kopen: ho maar.
Maar dat is geen probleem.
Ik bedoel:
Je kunt niet alles hebben.