PLEEGZORG

Het is definitief.
We krijgen weer een pleegdochter.
Vanwege de problematiek wordt het langzaam opgebouwd,
in de weekenden.

Ik sprak onze ‘matcher’ en zei:
Ik vind het altijd lastig om mensen te werven voor pleegzorg.
Enerzijds wil ik benadrukken:
Iedereen is geschikt.
Je IQ doet er niet toe.
Je pedagogische ervaring ook niet.
De meest gewone mensen zijn soms de beste pleegouders.
Anderzijds:
Het is nogal wat.
Een ander kind in huis.
Dat gaat je emotioneel en psychisch heel wat kosten.
Hoe houd ik die balans? – zo vroeg ik haar.

Zij zei:
Er is één belangrijke eigenschap, waarmee een plaatsing staat of valt.
En dat is:
Pleegouders moeten kunnen reflecteren.

Daar heb je ‘m weer.
Reflecteren.
Dat is mijn lievelingswerkwoord,
Vanwege de inhoud.
Kunnen reflecteren is een ontzettend groot goed.
Niet alleen binnen pleegzorg,
maar in élke (!) relatie.
Je fout erkennen naar je pleegkind/kind/partner/vriendin/buren/collega.
Dan is er ruimte voor vergeving,
voor verbetering,
voor herstel.

Ik hoop dat je deze post leest met jezelf in je achterhoofd.
Niet je man/vriendin/pleegkind,
Nee,
Jijzelf.
Reflecteer op jezelf of je kunt reflecteren.
Of je dat werkelijk doet.
Of dat je vooral heel nauwkeurig weet te vertellen wat de ander fout doet.
Daar gaat het vaak mis.
Daar escaleert iets wat met reflectie nog gedoofd had kunnen worden.

Nu lijkt het mijn wijsheid.
Is het niet.
Het is de wijsheid van onze matcher,
die ik dus gemarkeerd doorgeef.
Pleegouders gezocht.
Gewone mensen,
die kunnen reflecteren op hun eigen gedrag.

O, en onze kinderen vinden het fijn.
Dat er weer een pleegkind komt.
En dat vind ik dan weer ontroerend.
Omdat het echt waar blijkt te zijn:
je wordt gelukkig
van geven.