OOIT

Sommige dingen verwacht je niet,
en ze gebeuren toch.

Acht jaar geleden had ik drie lieve kindjes.
Ze zagen er precies uit zoals ik dat wilde.
Ze zaten met kraakwitte t-shirts aan tafel.
Linnen broekjes.
Leren sandaaltjes.
Of linnen Toms,
dat kon ook.
Soms droegen ze een blousje zonder kraag,
alleen met een boordje.
Het liefst van linnen,
maar sowieso in aardetinten.
Roestbruin.
Mosgroen.
Diepgrijs.
In de winter droegen ze gebreide truien,
en nou ja.
Een en al beeldigheid,
met twee vlechtjes bij Linde,
okergele schooltassen,
en nooit en te nimmer prints op hun shirts.

Nu.
Geurt jr heeft vijf truien, waarvan twee hoodies.
Hij draagt enkel en alleen de hoodies.
Werkelijkwaar, de hele winter.
Hij wisselt ze af vanuit de was.
Uit school doet hij een joggingbroek aan.
De lelijkste,
want die zit zo fijn.
Jan.
Hij heeft de schooltas uit ons kerstpakket,
het logo van onze school er uitvergroot op,
want die tas is zo handig, mam.
Hij fietst met de capuchon van zijn hoodie vanonder zijn jas vandaan over zijn hoofd,
ik zou bijna bang worden als ik ‘m in het donker tegenkwam.
Ze hebben sowieso het liefst hun capuchon op.
En ik zoek redenen waarom ik het niet hebben wil, maar vind er geen.
Linde doet trouwens haar haar het liefste niet,
loopt thuis standaard in haar legging,
en draagt truien met prints.
Ik geloof dat de linnenindustrie gekelderd is sinds mijn oudsten smaakbewust werden,
en Toms heeft ook vast een filiaal kunnen opdoeken.
Als dit zo doorgaat lopen ze er over acht jaar bij als Harley-Davidsonvolk.

Loslaten,
noemt men dit ook wel.
Want hoodies mogen best,
en prints ook,
en moeder heeft niet meer de smaak-regie.
O, en trouwens.
Als ze ooit met hun Harley het erf op komen rijden,
(We hebben geen erf, maar klinkt toch leuker dan kleine stadstuin)
dan ren ik ze met mijn wapperende, linnen rok en wapperende vlecht tegemoet,
en dan kus ik ze op hun helm of baard.
Daarna schenk ik groene thee,
die ik serveer met speculaasjes.
En dan zou ik zeggen:
Vroeger zaten jullie hier met witte mao-blousjes.
Ja, zeggen ze dan.
Ja.
Gek kan het lopen, hè moeder?
Ja, kinders,
zeg ik dan.
Ja.
Het kan gek lopen.