HAHA

Als er ergens een plek is waar mensen met verschillende achtergronden, rugzakken en overtuigingen elkaar ontmoeten,
dan is het wel hier.
Op insta.
Ik vind dat gaaf.

Soms botst het wat,
omdat we verschillen.
Als mensen.

Zo merk ik dat sommigen het lastig vinden dat ik over veel dingen luchtig doe
Dat ik zoveel weglach.
‘Slaapproblemen zijn écht erg, hoor’.
‘Het hebben van een gehandicapt kind is zwaarder dan hoe je nu schijft’
‘De pannetjestechniek is mij juist tot steun. Jij lacht het weg’.
Enz.
Let op: dit is géén verwijt naar de mensen die dat lastig vinden.
Want die mening mag bestaan.
Net zoals mijn mening mag bestaan.

Ingewikkelder wordt het als mensen mijn lach verkeerd interpreteren.
Dat mijn lach de ernst niet serieus neemt.
Oneens.
Ik ben (nog steeds) de vrouw die zo lijdt aan het leven,
met gedachten als: we gaan toch allemaal dood, wat heeft zin?
(En ja, ik weet de keurige antwoorden op die gedachte.)
Maar dwars daar doorheen blijft mijn visie:
Ik neem het leven buitengewoon ernstig,
maar mezelf nauwelijks serieus.
En ik kan nauwelijks uitleggen hoe dit in mij functioneert.
De relevantie van het leven,
én de relativeerbaarheid ervan,
vermengen zich in mij tot een onverteerbare cocktail,
waarbij alleen de luchtigheid nog woorden vindt.

Feit is voor mij vooral dat luchtigheid en ernst in hetzelfde hokje passen.
Prop ze alsjeblieft bij elkaar in.
Luchtigheid is geen verwijt aan de ernst,
noch aan het lijden dat jij (en ik) beleeft.
Maar ik zie de lach als een groot geschenk,
die een saamhorigheid kan geven die dieper gaat dan een gesprek.
Samen lachen lucht,
samen lachen plaatst ons allemaal even op hetzelfde eiland,
kijk eens hoe erg we hetzelfde zijn,
kom,
laten we samen lachen en huilen.
Vanuit die grondgedachte zijn ook de lezingen van Christine en mij ontstaan,
bedenk ik me nu,
vanuit de behoefte om samen te lachen,
onszelf niet al te serieus te nemen,
terwijl er tegelijkertijd,
in datzelfde hokje,
in hetzelfde gesprek,
ruimte is voor diepe problemen,
zware gedachten
en gecompliceerde vraagstukken.
Lachen sluit huilen noch klagen uit.

Een loflied op de lach vandaag dus.
Een nationale lachdag.
Ha.ha.ha.